Մարդիկ աշխատանքից հոգնած գալիս են տուն կամ թատրոն ու չեն ուզում էլ ավելի ծանրանալ: Եվ դա բնական է:
90 տարեկան պապս սովետի ժամանակ հենց ջրերը կտրում էին, գոռգոռում էր` թե «Պրավդային» նամակ եմ գրելու։ Հիմա ուզում եմ հիշեցնել մեր մտավորականներին` էս ո՞ր թիվն է:
Ես խորապես համոզված եմ, որ եթե «Անուշը» լիներ անգլերեն, «Ռոմեո և Ջուլիետը» կարող էր մոռացության մատնվել:
Հայաստանում պետական հովանավորության տակ գտնվող թատրոնների պակաս չի զգացվում:
Ծառան մնում է ծառա՝ իր դափնիների և տոնածառային պսպղուկների մեջ թաղված, Ազատագրողն էլ ազատ միջավայր է ստեղծում:
Կենդանի արվեստի փոխարեն տեսնում ենք մանր-մունր ծիլեր տվող մի դամբարան, որը անտանելիորեն շատախոս է:
Թատերասերները վերստին համոզվեցին` Լեհաստանի դերասանական դպրոցն առաջատար դիրքում է:
Տարին տարվա վրա Հայաստանում ձևավորված անտրեպրիզային թատրոնը թափ հավաքեց ու սկսեց անընդմեջ դահլիճներ լցնել:
«Լուսավորության դարաշրջանում» հայտնված հայ երաժշտասերները ներկա գտնվեցին կատակերգական օպերայի պրեմիերային: